In oktober 2024 ben ik gestopt met werken en heel toevallig hoorde ik toen dat de egelopvang bijna bij mij om de hoek gehuisvest is. Het leek me erg leuk om daar te gaan helpen. Ik kreeg een inkijkje bij de egeltjes en ik werd de week erop meteen ‘ingewerkt’.
Het was er druk in het najaar; eigenlijk teveel egeltjes die hulp nodig hadden begreep ik.
Bij de eerste keer een egel in mijn handen schrok ik van de stekels . Het voelde echt heel stekelig ondanks de handschoenen. Maar dat was ook wennen. Ondertussen ben ik eraan gewend hoe ik ze vast kan pakken, al is er een heel enkele keer een egel die zijn stekels alle kanten op heeft staan ( een soort Beatel )en dan zijn dikke handschoenen wel zo fijn. Ik ben wel meteen besmet geraakt met het egelvirus. Echt geen vervelend virus trouwens .
Ik had het geluk dat ik ook mocht helpen met het uitzetten van enkele egeltjes in de Hartenkamp.
De leiding en bewoners hadden 3 mooie egelhuisjes gemaakt en ze zaten met smart te wachten om daar enkele egeltjes te verwelkomen. Toen we kwamen met de egeltjes was iedereen dan ook erg blij en werden er veel vragen gesteld over egels. De bewoners wilden ze ook wel vasthouden en helpen in de huisjes te zetten. Al vonden ze dat toch ook wel heeeeel spannend.
De tweede keer mocht ik alleen op pad naar de Hartenkamp met 3 egels, ik was Egel-uber, alleen het woord is al geweldig .
Ik werd bij aankomst begroet door de bewoners van de Hartenkamp. De egeltransportboxen wilden ze graag dragen naar inmiddels weer een paar nieuwe egelhuisjes. En weer kwamen er heel veel leuke vragen. Gelukkig wist ik al wat meer over egels en kon daarom de meeste vragen beantwoorden. Hoeveel stekels heeft een egel? Eten ze slakken?( want de huisjes stonden vlak bij de moestuin waar ze natuurlijk geen slakken wilden). Luisteren ze naar hun naam? Houden ze van aaien? Hoe eten egels?
Het was erg leuk de egels terug te brengen in de natuur waar ze horen en de mensen van de Hartenkamp zo blij te zien met ‘hun’ egels, nadat ze zich zo hadden ingespannen om wat voor de egels te maken. En daar kunnen ze nu van een afstandje van de egeltjes leren en genieten. De egels krijgen zo weer kansen om te overleven.
En hoe mooi is dat, dat ik daar als vrijwilliger ook aan mee mag helpen!
groetjes, Lilette